Eetstoornissen hoofdstuk 2; mijn verhaal

Van gezond naar obsessief…

De komende maanden ga ik samen met Tess van @tessentieel het gesprek aan over eetproblemen en obsessief eetgedrag. Tessa deelde haar verhaal al in deel 1. Nu deel 2, mijn verhaal.

Ik ben altijd heel open over mijn eetgedrag en obsessief eet-verleden. Toch heb ik het verhaal nog nooit in zijn totaliteit op papier gezet en het eigenlijk ook nog nooit volledig aan iemand verteld.

Het begon met goede intenties

Mijn eetprobleem, ik vind eetstoornis persoonlijk een erg “zwaar” woord, begon eigenlijk al op jonge leeftijd. Ik was altijd veel moe, snel ziek en had al jaren last van hoofdpijn en rare wisselingen in mijn energielevels. Een Mesoloog  (Mesologie is een concept van geneeskunde waarin reguliere kennis op effectieve wijze wordt geïntegreerd met kennis uit de complementaire(alternatieve) geneeswijzen) raadde mij aan weg te blijven van geraffineerde suikers om zo mijn gezondheid te verbeteren.

Dit hielp enorm en dit was dan ook de eerste keer dat ik de kracht van voeding mocht ervaren. Ik leerde hierdoor ook meer over voeding. In deze periode begon ik aan mijn eerste echte dieet. Een koolhydraat arm dieet. Want ook koolhydraten zijn suiker, en alle vormen van suiker waren de duivel, dacht ik.

Perfectionisme

We streven allemaal naar perfectie in een wereld waar perfectie niet bestaat

Ik kan me herinneren dat ik altijd redelijk perfectionist ben geweest over mijn uiterlijk. Zeker als het ging over de vorm van mijn lichaam. Toen mijn lichaam veranderde van meisje naar vrouw had ik hier erg veel moeite mee. Ik was altijd erg dun geweest en ineens kreeg ik heupen en billen. Broeken pasten niet meer en ik werd me erg bewust van mijn uiterlijk.

Ik ging meer en meer letten op wat ik at. Ik mocht niet meer dan 4 boterhammen op één dag, at crackers, fruit en at bijna nooit junkfood, ook niet wanneer al mijn vriendinnen in de pauze een zakje chips haalde. Ik deed nooit mee.

Ik begon ook met het lezen van boeken over gezonde voeding en afvallen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik op jonge leeftijd al erg veel over eten wist en ook al erg gezond at. Maar om de verkeerde redenen. Ik dacht namelijk dat een bakje chips mij gelijk dik zou maken.

Toen ik 17 was leerde ik hoe ik calorieën moest tellen. Hierdoor leerde ik welke gezonde voedingsmiddelen veel calorieën bevatten en kon ik ook deze uit mijn dieet schrappen. Ik ging extreem weinig eten. Ik at ongeveer 1400 KCAL op één dag, terwijl mijn lichaam zich nog volop aan het ontwikkelen was. Door dit extreme tekort aan calorieën stopte ik al met menstrueren op mijn 17^e.

Weglaten van voedingsgroepen zorgt voor een betere gezondheid, dacht ik.

Een paar jaar later, rond mijn 20^e werd er bij mij lactose-intolerantie en glutensensitiviteit ontdekt. Ik liep op dat moment al jaren rond met extreme buikpijn en had nog steeds geen gezonde menstruatiecyclus. Het weglaten van zowel lactose als gluten zorgde voor verlichting van mijn buikpijn. Ik ervaarde wederom de kracht van voeding op mijn lichaam.

Het schrappen van gluten en lactose droeg echter bij aan het idee dat het weglaten van voeding er voor zorgde dat ik me beter ging voelen qua gezondheid. Dat was in het verleden namelijk het geval geweest en nu bleek dat weer zo te zijn. Dit idee had tot gevolg dat ik nóg meer dingen weg liet uit mijn voeding en dat ik ging experimenteren met extreme diëten.

Diëten

Ik heb ze bijna allemaal gedaan. Eerst een koolhydraat arm dieet, vervolgens ging ik calorieën tellen en volgde een “sporters dieet”. Ik noem het maar even een sporters dieet want het doel was om zo gespierd mogelijk te zijn met een zo laag mogelijk vetgehalte. Als laatste volgde ik een “ketogenic dieet”. Dit is een dieet waarbij de koolhydraat inname tot een minimum wordt beperkt en men voornamelijk vetten en een beperkte hoeveelheid eiwitten eet. Tijdens dit dieet bereikte ik mijn dieptepunt.

All time low

Op dit punt was ik al 3 jaar niet ongesteld geworden, at ik nog maar 1 maaltijd per dag, sliep ik extreem slecht, kon ik me niet concentreren, was ik slecht gehumeurd en daarbij extreem gestrest. Mijn bloeddruk was veel te laag, mijn hartslag was zwak en ik had enorm veel vitamine en mineralen tekorten. Daarnaast kon ik ook extreme vlagen van buikpijn hebben. Een stekende pijn rechts onderin mijn buik, een pijn die ervoor zorgde dat ik uiteindelijk op de eerste hulp belandde met een mogelijke blinde darm ontsteking. Daar zijn verschillende scans uitgevoerd, maar de dokter heeft toen niks gevonden. Ik werd naar huis gestuurd met niks. Inmiddels weet ik dat dit een schreeuw van mijn lichaam was. Een schreeuw dat het zo niet langer verder kon.

Omdat ik al zo lang niet ongesteld werd, ging ik langs bij verschillende specialisten. Zij constateerden onder andere; een lage hypofyse, verschillende vitamine tekorten, niet werkende darmen etc. Slechts één van deze specialisten vertelde mij dat niks ging veranderen totdat ik meer ging eten. Bullsh*t dacht ik, ik eet toch gewoon… Zij bleek uiteindelijk gelijk te hebben.

180 graden gedraaid

Op mijn dieptepunt woog ik 6 kg minder dan nu, ik at 800 – 1000 KCAL op een dag en sportte 7 keer per week. Totdat ik met mijn beste vriendin door Azië ging reizen. Hier had ik geen sportschool, ik moest weer koolhydraten eten (rijst word daar 6 keer per dag gegeten natuurlijk) en ik moest ook weer minstens drie maaltijden per dag gaan eten. Ik heb in deze tijd veel met haar over voeding gesproken. Ik ging me langzaam maar zeker realiseren dat ik niet goed bezig was en dat dit moest veranderen. Ik kon zo niet verder.

Deze reis heeft voor mij alles veranderd. Ik ging langzaam meer eten, ik kwam echt tot rust en ging emotioneel enorm vooruit. Tijdens mijn reis werd ik na 4 jaar weer ongesteld. Ik kon bijna huilen van geluk. Er zat verbetering in.

Toch was ik er nog lang niet..

Tijdens mijn reis was alles oké. Er was voldoende hulp en afleiding. Ik maakte me geen zorgen over eten. Totdat ik thuis kwam. Ik kreeg terugval na terugval voor een periode van 1.5 jaar. Nadat mijn relatie voorbij was, verhuisde ik samen met mijn beste vriendin (ja, diezelfde vriendin) naar het zuiden van Duitsland. Een nieuwe start. Samen met haar heb ik veel over mijn eetstoornis gesproken. Zij heeft mij enorm geholpen om over mijn eetstoornis heen te komen.

Nu

Ik ben nu 6 kg zwaarder, zit vol energie en bijna al mijn tekorten zijn aangevuld. Mijn lichaam heeft een lange tijd nodig gehad om weer op een gezond niveau te komen. Er zijn nog steeds dingen die beter kunnen, maar over het algemeen durf ik te zeggen dat ik “genezen” ben.

De laatste jaren zie ik steeds meer meiden met een eetstoornis. We streven allemaal naar perfectie in een wereld waar perfectie niet bestaat. Iedereen heeft namelijk een andere mening over het “perfecte” uiterlijk. De een houdt van donker, de ander houdt van licht. De een houdt van wat voller, de ander van een wasbordje. En dat is oké. Ik heb geleerd dat je nooit iedereen tevreden kunt stellen. De enige mening die telt, is jouw mening. Realiseer dat ieder lichaam anders is en dat grote aanpassingen in ons fysiek helemaal niet mogelijk zijn. Leer om jouw uniekheid te waarderen en te koesteren. Focus op wat je mooi vindt aan jezelf in plaats van jouw onzekerheden. Geef jezelf liefde. Geef jouw lichaam liefde. Je bent namelijk prachtig zoals je bent.

Liefs,

Jolijn